තනිකම හොඳා.....


             හදේ දොරගුලු විවර කෙරුවෙමි
මගේ හදට නුඹ ආ නිසාවෙන්...
කඳුලු තරු කැට සඟව ගත්තෙමි
දමා යන්නට බැරි නිසාවෙන්...
පෑරුනා සිත, බොඳවුනා පෙම
සිත් රිදුම් වැඩිවූ නිසාවෙන්...
එපා එන්නට මගේ දිවියට
යලි ඉඩක් එහි නැති නිසාවෙන්...
හදේ දොරගුලු යලි වසන්නෙමි
පුරුදු තනිකම සුව නිසාවෙන්...
බිදුනු හදවත තව ම වැලපෙයි
මතකයන් මා ලඟ නිසාවෙන්....

__________________________________________________________

අත්තම්මා

බඩ ගගා, දණ ගගා
නැගිටින්නට වෙර දැරූ
පරම්පරා තුනක දූ පුතුන් ට
නුඹ අත දුන්නා අත්තම්මේ...
ජීවිතේ මහගිරිදඹ
තරණය කෙරුමට,
නුඹේ විරියත්, නුඹේ දිරියත්
සවිය දුන්නා අත්තම්මේ...
දෙපා වාරු නැති
බලා සිටි අද
එක්තැන්වී නුඹ අත්තමමේ...
නුඹේ දූ පුතුන් සදා ණයගැති යි
දිරිය මාතා අත්තම්මේ...
මතු සංසාරෙදි නිවන්දකින්නට
නුඹ කළ පින් ඇති
අත්තම්මේ...

තව ම මතකයි...


මතක්වුනා ඒ සුන්දර අතීතය
එතකොට අපි UCSC එකේ පොඩි උන්...
කොලොම්පුරේට හා හා පුරා කියලා පයගහපු කාලේ
තුන් දෙනා වාඩිවන ආසනේ,
හත් අට දෙනා
තෙරපි තෙරපි...
අපි අවා විස්සක් විතර
දකුණෙ ඉදන්
ඉරිදා සවස නුවර කෝච්චියේ...
කෝච්චිය අදත් එයි සුපුරුදු ලෙස
අපි ද තව ම එයි
ඒත්???

____________________________________


ජීවිතයෙන් බිඳක්
විඳගැනීමට පැමිණි ඔඹ
සාදරයෙන් පිළිගනිමි.